Gel Keyfim Gel

Sene bindokuzyüz-kimbilir; Osmanlı Arşivlerinin açılmasına ilişkin ciddi bir aydın talebi var ve dönemin hükûmet yetkilileri de "Olur, açalım!" diyor, lâkin, Osmanlıca bilen nerde? Öyle üç - beş kişiyle olacak iş değil ki bu. O halde, önce Bakanlık kararıyla kurslar açalım; bir süre bilenler bilmeyenlere öğretsin; sonra bir sınav açar içlerinden en iyi bilenlere görev veririz diyorlar. Bıy bıy, bıy bıy ! Benim arayıp ta bulamadığım. Yok efendim, bendeniz arşivlerle değil, doğrudan Osmanlıca'nın kendisi ile ilgiliyim. Nasıl da yoğun çalışıyorum o zamanlar, bir kursu takip edecek zaman şöyle dursun, kurslara kayıt olacak vaktim yok. Nitekim; gece ile gündüzü birbirine katıp, takvimi şaşırdığım için, tam da verilen sürenin bittiği gün gitmişim kayıt olmaya. Öyleydi, böyleydi derken bütün şirinliğimi kullanıp, etrafıma toplanan herkesi, Osmanlıca'nın benim tarafımdan öğrenilmeye ne kadar ihtiyacı olduğu konusunda iknâ etmeyi başarmıştım. Git, bize anlattıklarını bir de İl Milli Eğitim Müdürüne anlat, o da "he!" derse bu iş tamamdır dediler. Öyle de oldu ve ben son kursiyer olarak adımı tarihi kayıtlara geçirdim.

Dersler, şehrimizin şanlı kütüphanesinin esrârengiz odalarından birinde veriliyordu ve ben daha ilk derse on dakika gecikmeli girmiştim. Yani tanışma faslının sonunda. Hoş değil tabii; bir oda dolusu yabancının, on dakikada birbiriyle kaynaşıp, kıdem yaparak, "biz birbirimizi biliyoruz da sen kimsin?" der gibi bakışlarla sizi süzmeleri. Kem-küm ederek, usulca gösterilen sandalyeye iliştim. Her renkten insanın olduğu, karman çorman bir sınıfın içinde olduğum varsayımıyla, arada kaybolacağımı sandığımdan çekingenliğimi çabuk attım. Ta ki şehrimiz üniversitesinin Edebiyat Fakültesi profesörlerinden olan hocamızın "ara verelim" dediği âna kadar. O on dakikalık arada anladım ki; sınıfımız tam anlamıyla iki guruptan müteşekkil. Birinci gurup: orta yaş ve üzerindeki camii imam ve hatipleri. Pek çoğu Osmanlıca'yı bilmekte fakat, bakanlık imzalı bir sertifikaya göz dikmekte. İkinci gurup ise; İlâhiyat ve Edebiyat Fakültelerinde tahsil görüp, Osmanlıca dersinden bir türlü geçemeyen, ikmâllik, yağcı öğrenciler. Ya ben ??? Her iki gruba da dâhil olamayan Fasûlye !!! Bu durumum, süratle beni sınıfın maskotu konumuna itiverdi.

Konular herkese anlatılıyor lâkin, bir tek bana anlayıp - anlamadığım soruluyor, yahut bir benim safdilli sorularım -nedense- mûzip bulunup, mütebessim bir edâ ile yanıtlanıyor. Aslında alınıyorum tüm bu olup bitenlere ama, hayır, kararlıyım, gururum Osmanlıca öğrenme aşkıma engel olmamalı. Hem öğrendiklerimden de çok keyif alıyorum. Ev ödevi veriyor hocamız, aksatmadan çalışıyorum, evin duvarları kısa zaman içinde, ispirtolu kalın kesik uçlu kalemlerle Osmanlıca yazdığım abuk sabuk duvar kağıtlarıyla döşendi. Tabii; Osmanlıca öğrenirken nasıl ve hangi şekillerde yazıldığını da öğrenmelisiniz ki metinleri çözebilesiniz. Kûfî var, sülüs var, nesih var, celî var, rik'a var... Var da var yani ve bu varların da birbirinden farkı var.

Bir gün; "Hat Sanatı" diye bildiğimiz, Osmanlıca yazı çeşitleri konusu bitmişti nihâyet. Bitmişti ya, bakalım öğrenebilmiş miydik? Osmanlı'nın en büyük hattatlarının eserlerinden oluşan, kalın, kuşe baskılı bir kitap azmanı ile derse başladı hocamız. Sıra ile herkese bir sayfa açıp, okumasını ve tanımlamasını istiyordu. Vee tabi ki sıra bana da geldi. Niyeyse herkes peşinen bir güldü.

Bana düşen; İsmail Hakkı Altunbezer'in celî bir levhasıydı, üç sözcükten oluşuyor ve her sözcük de "k" (bazen de "g") sesini okutan "kef" harfiyle başlıyordu. Elifti, lâmelifti derken, yüksek bir sesle hiç düşünmeden okuyuverdim levhayı : Kel! Keyfim! Kel! Cümle ağzımdan çıktığı gibi, yaptığım hatayı farketmiştim ama, çok geçti. Bütün sınıf çoktan gülmek mevhûmunu katılmak boyutuna taşımıştı. Evde sayfalar dolusu "Bu da Geçer Ya Hû" yazdığımı hatırlıyorum sonra. Aslında bu iki cümlenin İstanbul'un işgâl yıllarına dayanan düşündürmatik bir öyküsü de var. İşgâl sürerken aydınlık kafalı, esnaf bir hazret, bomboş vitrinine işgâl bitene kadar "Bu da Geçer Yâ Hû" yazılı hat levhasını koymuş; işgal sona erip, düşman defedilince de "Gel Keyfim Gel" yazılı hat levhası ile değiştirmiş. O vakitler, protesto linkleri ve sanal imzalar olmadığından, hazret, böyle bir protestoyu tam da cuk oturtmuş doğrusu. Yıllar sonra azıcık rezil olmama sebep olmuş, ne gam? Daha beterlerine tanık oldum çok sonra.

2005 yılının yaz sonları "İstanbul Yaya Sergileri" kapsamında Karaköy'deki bir binaya bu iki yazıyı bir bez afiş marifeti ile astıklarında oldukça tanımsız bir gürûh "Ahha da laiklik elden gitti işte!" diyerek olay çıkarıp, kaldırtmışlardı ki bu benim sınıftaki rezil oluşumdan çok daha ileri bir boyuttu. Benim kurs macerama gelince; bir yandan yaşadığım iş yoğunluğum, Osmanlıca kursu ile Konservatuar arasında bir seçime zorladı beni. Konservatuarın evveliyâtı daha eski olduğu için Osmanlıca kursunu fedâ etmek durumunda kaldım. Kurs hocamın, beni çalıştığım tramvayda bulup, kursa devam etmem için telkinde bulunmasını ise tek bir şeye yorumladım yıllardır: bensiz olmuyordu!